"Seni çok seviyorum" dedim, "Yanımdayken bile özlüyorum" dedim. Kızıl bir güneşin ufuktan doğuşu, günü aydınlatışıydı, yakmayan bir sıcaklıktı o an gözlerinden süzülen... Varoluştu, yokluğa alışık tek kişilik odamda bulduğum... Aşktı, sevdaydı, tutkuydu, ateşti...
"Zaman" çok şeylere gebeydi, sancılarda "Umut" tekmeleri. Kalp atışlarını hisediyordum, doğumu dolunay gibi gecelerimi de aydınlatacaktı... Ama "Kader"le "zaman" iyi anlaşamıyordu... "Zaman"ın gebeliği bitince, "Kader" adını "Umutsuzluk" koydu...
"Seni çok seviyorum" dedim, "Yanımdayken bile özlüyorum" dedim. Her gün dedim. Hiç usanmadım, uslanmadım, yorulmadım... Güneşin kızıllığına aldandım, farketmedim batışını... Tek kişilik odam soldu, duvarının dibinde bulduğum kireç kırıntılarıydı aşk... Gözlerinden dökülendi, toz kadar...
Kapattım kapısını odamın, kireç tozlarını süpüremedim... Toz halinde olsa da, duvar dibinde kalsa da yetebilirdi... Bir daha boyar mıydım duvarını gönlümün? Sığar mıydı o odaya başka bir sevda?
"Seni çok seviyorum" dedim, "Yanımdayken bile özlüyorum" dedim. Her gün dedim. Tabi duvarlar konuşamazdı...
Hiç usanmadım, uslanmadım, yorulmadım...
Bulduğum yerde kaybettim ben aşkı... Daha da kötüsü hangi cümlelerle bulduysam o cümleler çaldı benden seni...
Tebrikler, müthiş bir yazı... Ağlayarak okudum desem yeridir...
YanıtlaSilGüzel bir yazı...seslendirmeye değer
YanıtlaSil