Sürekli ve hafiften bir saz sesi... Cama vuran yağmur sesiyle karışık... Gözler sabit bir noktaya kilitlenmiş, ara sıra kısılıyor... Hayattan bezmiş, sehpada duran boş bir çay bardağı... Problemlerin biri diğerine çarpıyor akıldan geçerken, zincirleme kazalar...
Sana sarıldığımda giydiğim kazak duruyor, kanepenin ortasında... Önce ciğerimi yakmış, sonra saçlarını kurutmuşsun korunda... Dumanın var sigaramda...Nefesin de yok ki nefes alayım, ağaçları yanmış orman buralar... Kokun var, dokun yok, dokunamıyorum, korkum çok... Öylece kilitli bir beden, kıpırdamıyor elim kolum... Uzansam tutamayacağımdan...
Uyuşmuş sol bacağım, üstüne oturmaktan... Bir doğrulsam hangi pakette sigara kaldığını bulacağım, çayın suyunu yenileyeceğim ve belki kim bilir damlatan musluğu sıkacağım, bütün kinimle... Neylersin ki bu beden reddediyor sensizliği, kendini cezalandıran bir hareketsizlik...
Umutları rafa kaldırmışım, perdeleri kapatmışım bir ara... Güneşe de kırgınım, yıldızlara da... Gelen telefonun da anlamı yok, çalan kapının da... Yalnız sana açarım kapılarımı, yalnız sana perdemi, penceremi ve yalnız senin sesinle gözlerimi yeniden açarım... Aldığım nefesin bile anlamı sensin, bir nefes ver bana doğru...
Bir de bakmışım sen gelmişsin....
👍
YanıtlaSil